“Winter is a slow heartbeat; an aged murmur of lifelong love.” – Angie Weiland-Crosby
De winterenergie… Er valt het één en ander over te zeggen. Er heerst ook een soort taboesfeer rond, want mogen we dat wel zo ervaren, zo voelen?
Voor mij is het altijd al duidelijk geweest dat we niet leven op het ritme van de seizoenen, de natuur en het Universum. Dat voelde ik in heel mijn wezen, in heel mijn zijn. Maar toch probeerde ik “gewoon” mee te doen, er niet over te zeuren en het vooral niet te voelen. Gaan en blijven gaan. Ook al verlangt je hele systeem naar rust, introspectie en dicht bij jezelf zijn in de donkere periodes van het jaar. Just do it all and keep on winging it! Zoiets…
En toen kwam mijn lichaam in opstand en moest ik wel toegeven aan wat dit wijze lijf van me te vertellen had. Moest ik wel meer en meer bewust in het leven staan zoals mijn Ziel dat van me wil en niet zoals ik geprogrammeerd ben door opvoeding, maatschappelijke druk of door mezelf. Ik kon niet anders meer dan voelen en volgen wat mijn lichaam me te vertellen heeft en heb er sindsdien enkel een gigantisch respect voor ontwikkeld. Die “kruiwagen” waarmee ik hier op aarde leef, zie ik niet langer als een onding, maar als een tempel, als een wijze fysieke uiting van wat mij Ziel mij te vertellen heeft.
Prachtig allemaal, werkelijk waar! Maar naar mijn gevoel soms ook nog tegenstrijdig met wat er van je verwacht wordt. Van wat de mens heeft neergezet hier op aarde, waardoor we 24/7 kunnen blijven doorgaan en doordraaien. Een mooie evolutie, sowieso, daar zal je me niets over horen vertellen. Hoe comfortabel is het niet om elektriciteit, verwarming en alle andere luxe te hebben dezer dagen? Fantastisch toch! Helemaal mee eens, bedenk ik mezelf, terwijl ik hier lekker in mijn chaise lonque zit te schrijven, dicht bij de kachel die brandt en met uitzicht op de zon die weerkaatst op het bevroren landschap buiten. Heerlijk!
Maar wat we vergeten zijn, is dat we daardoor niet meer meedeinen op wat de natuur doet, op waar onze lichamen voor gemaakt zijn. Voor tijden van donkerte, schaarste en rust. Voor tijden van expansie en groei, glorie en plukken van alle vruchten. De seizoenen zitten niet enkel buiten onszelf, maar ook in onszelf. En we zijn het grotendeels kwijt gespeeld, de feeling ermee, de connectie ermee. Ikzelf ook, hoor, geef ik grif toe. Vele jaren heb ik geleefd tegen mijn eigen natuur in. Tegen onze natuur in. Tot mijn lichaam me tot stilstand riep. Na ruime tijd van fluisteren, is het gaan brullen, als een leeuw! En toen had ik geen andere keuze meer dan wakker worden en me nog diepgaander bewust te worden van mijn natuur, van mijn ritme, van wat mijn hele zijn nodig heeft.
Dus dat wil zeggen dat dit jaar, nog veel feller dan de afgelopen jaren, de winterenergie helemaal in me sluipt. Dat ik het voel en mezelf er volledig aan over heb gegeven. Hier en daar nog noodgedwongen door o.a. ziekte, maar grotendeels vanuit overgave, vertrouwen en het gevoel dicht bij mezelf te staan. Veel meer rust, introspectie en ook donkere stukken waar ik doorheen mocht gaan. Maar altijd in de kennis dat ook dit het licht is, dat ook dit hoort bij processen en heling. Dat alles zo gaat zoals het hoort te gaan. En ik er mag in meegaan, erop mag flowen.
Dus ja, ook in de winterenergie voel ik dat ik mag flowen, ook al is dat op een heel ander tempo, in een heel andere energie. En de winter ’22-’23 heeft me alvast geleerd dat ik dit mag vasthouden en mijn leven als dusdanig mag inrichten dat ik deze tijd en ruimte voor mezelf kan en mag nemen. Dat het er kan en mag zijn. En dat is deels ook iets waarvan ik anderen steeds meer bewust wil maken en voel dat ik dat uit te dragen heb. Leven in de energie van Moeder Aarde zou standaard in ons in mogen zitten. Daar mogen we echt veel meer naar luisteren, want dat is dé manier om dicht bij jezelf te leven en de energie, de seizoenen in jezelf te eren. Dat is de manier om authentiek in het leven te staan, op jouw eigen ritme.
Allicht roept deze blog ook wel enige weerstand in je op en dan wil ik je uitnodigen naar deze weerstand te luisteren. Wat wil deze je vertellen? Over een diep verlangen of eerder een gevoel van onmacht? Wat zit eronder als je dit leest en ik je vertel je leven meer in te richten op de energieën die spelen, zowel in jezelf als buiten jezelf en jij daar weerstand op voelt? Vaak is het eerste wat ik te horen krijg dat dit niet zomaar kan en bepaalde zaken “moeten”, dat er geld nodig is, dat we door moeten in onze mallemolen die we de samenleving noemen. Dat de ratrace verlaten niet zomaar kan. Maar dan stel ik de vraag terug: “Is dat echt zo? Of zijn dat jouw eigen (belemmerende) overtuigingen?”. En zo wil ik ook jou aan het denken zetten…
Moet dat allemaal effectief? Wat zijn keuzes die je maakt? Waar liggen je prioriteiten? En zo kan ik nog wel even doorgaan als je wil 😉 Maar het belangrijkste is dat ik voor mezelf weet dat ik het anders wil. Dat ik de ratrace effectief heb verlaten en op the point of no return zit. Er is geen weg terug eens je dit hebt ervaren. En ook al brengt de winterenergie veel twijfel en tweestrijd met zich mee, ik voel in heel mijn zijn dat dit de enige manier is waarop we hier te leven hebben. Met alle ups en downs van de wereld rond ons, met alle highs en lows van de energieën waarin we zitten. Dat alles er kan en mag zijn en we onszelf er vooral bewust van blijven. Dat we het zien en toestaan, het omarmen en erkenning geven. En dat rust even productief is als noeste arbeid.
De winterenergie is een bijzondere… Er valt veel over te zeggen. En dit is wat ik erbij voel en ervaar. Hoe ervaar jij de winterenergie?
