“She’s at peace and yet somehow on fire” – Samantha King
Het is een wat druilerige zondag en eerlijk, ik had weinig inspiratie voor mijn blogbericht van de week… En toch voelde het volledig juist om te gaan schrijven en voelde het als dat eens ik zou beginnen de woorden wel zouden vloeien, ze zouden stromen. Dus ik besloot even in te tunen op wat ik wilde delen vandaag, op de laatste zondag van november. En ik besloot dat ik echt wel mocht vertellen over het feit dat ik inspiratieloos aan deze blog begon en hoe ik mezelf in zo’n staat van rust bevind momenteel.
Dus dat is het dan en ik geloof er steevast in dat dit ook een bron van inspiratie kan zijn voor jou. Want in deze periode van het jaar is het des te meer compleet normaal en oké om jezelf in rust te bevinden. Om weinig tot geen inspiratie te hebben waarover je wil delen of vertellen. In deze periode van het jaar is het gewoonweg ontzettend normaal om gewoon te Zijn. En door dat de erkennen en te doen, ben je zo ontzettend lief voor jezelf! En ben je inderdaad ook op een bepaald gebied echt wel on fire.
Het is momenteel de tijd van het naar binnen keren. Je zaadjes verzorgen die mogen ontkiemen deze winter en pas in de lente weer meer van zichzelf zullen tonen. Boven de oppervlakte. Nu is het allemaal in jezelf en mag je echt wel in jezelf zitten en daar doorleven. En door jezelf die ruimte te gunnen, kan je ruimte geven aan het vuur in je, zodat het lekker blijft gloeien en zachtjes branden om binnenkort weer een laaiend vuur te zijn wat heel de wereld mag zien.
Door deze periode van rust heel bewust te beleven en er ook bewust in te staan, groei je veel feller en diepgaander dan dat je in weerstand zou gaan. Ik mocht dat vandaag zelf ook weer heel duidelijk ondervinden dat het oké is om gewoontes en routines bij te sturen indien nodig. Om als ik het niet voel om de eerder genoteerde thema’s voor een blogpost aan te raken, dat dan ook gewoonweg niet te doen. Dat mijn gevoel van in rust zijn er gewoon mag en kan zijn en dat het ook krachtig is om dit te delen met jou. Want hoewel ik op zoveel verschillende zaken zit te broeden, ik als De Vrouwendoula steeds in beweging ben en evolueer, zo is dit gevoel van in rust en balans zijn ontzettend waardevol.
Zelf ben ik iemand met een eerder ongeduldig kantje; zo iemand die het liefst van al alles direct onder de knie heeft, er voor de volle 100% voor gaat en wil blijven gaan, iemand die het onderste uit de kan haalt en resultaten wil zien. Liefst onmiddellijk. En veel. Snel is niet snel genoeg. En dit afgelopen jaar heeft me daarin al heel veel bijgebracht, het heeft me al veel wijzer gemaakt in hoe dat helemaal niet nodig is. Dat tijd een illusie is, ontstaan door de mens en dat ieder haar eigen tijd heeft. Dat alles gewoon mag ontstaan en groeien wanneer de tijd rijp is. Of hoe contradictorisch dit ook allemaal mag klinken, als je beseft dat tijd een illusie is 😉 In elk geval heb ik dat ongeduld steeds meer leren los te laten en aanvaarden dat er ruimte nodig is om te doen ontstaan. Ruimte waarin activiteit en rust zichzelf afwisselen in alle vertrouwen en als een sterke eenheid. Want zonder rust kan je ook niet actief blijven. Zonder actief te zijn, is de rust niet waardevol. Het is zoals Yin-Yang basically. Het ene kan niet bestaan zonder het andere. En door erin te vertrouwen, erin te geloven dat je vuur des te krachtiger wordt door ook periodes van rust en introspectie toe te staan en door de seizoenen, zowel in jezelf als deze van de natuur, te respecteren, blijf je steeds het dichtst bij jezelf. Het is zo dat je je meest authentieke leven kan leiden en kan leven vanuit je ware kern, vanuit je essentie.
En laat dat nu net de mooie conclusie van mijn inspiratieloze blogpost zijn; dat alles begint bij leven vanuit jezelf, zonder druk die je jezelf oplegt of druk die je van buitenaf voelt. Dat je echt wel mag vertrouwen op de momenten waarin je lichaam vraagt om even wat minder te doen, gas terug te nemen, om nadien op een veilige manier de baan weer op te gaan. Vol aandacht, goede reflexen en focus. Want het is zo dat ons vuur aan kan blijven en je het niet doet doven.
Kan jij dit voor jezelf toestaan?
