“93 percent stardust
We have calcium in our bones, iron in our veins, carbon in our souls, and nitrogen in our brains.
93 procent stardust, with souls made of flames, we are all just stars that have people names.”
– Nikita Gill
Je naam… Het is eigenlijk enkel hier op Aarde een belangrijk iets. “Enkel” krijgt zo wel een wat negatieve bijklank, want eigenlijk is het hier op Aarde dat we het “moeten doen”. Is het niet?
Dus ook al kan je bedenken dat een naam slechts een naam is en alles terugleid naar de essentie waar je naam geen belang meer heeft, toch is je naam veel belangrijker voor je ganse Zijn dan je op het eerste zicht zou vermoeden, zou denken.
Ikzelf mocht telkens ik zwanger was door een heel proces gaan. Een random naam die ik mooi vond voor de zwangerschap kon ik niet zomaar geven aan mijn kinderen. Het was telkens pas rond de 7 maanden zwangerschap dat ik de knoop kon doorhakken en de juiste naam gevonden had. Ik voelde of de naam resoneerde en klopte met de energie die ik voelde bij dat leven dat onder mijn hart groeide. Ik moest eerst echt een volle ja voelen vooraleer ik kon overgaan tot het maken van de keuze van die o zo belangrijke naam. Of zo ging dat toch voor mij. Allicht heeft mijn eigen verhaal dat voorafgegaan is aan mijn naam daar veel mee te maken…
Laten we beginnen bij het begin, ergens begin 1984 wanneer mijn moeder zwanger is van mijn zusje. Het zusje dat ik enkel in energie zal hebben en dat bij 6 maanden zwangerschap het leven liet in moeders schoot. Mijn zusje dat de naam Sarah moest krijgen, maar zelfs geen waardig afscheid kreeg. Want zo ging dat toen. Zo was dat toen. Een baby was pas een baby als die voldragen was. Schrijnend, maar daar kunnen we vandaag niets meer aan veranderen. We kunnen enkel het leven dat Sarah zo kort had in mijn moeder haar buik eren en in ere houden door erover te vertellen, door het te delen en het te benoemen. Want ook dat kon en mocht destijds niet bestaan. Mijn moeder werd haar dochter uit het lijf genomen toen ze zelf in slaap was, zonder nog een knuffel of erkenning belandde ze bij het medisch afval en mijn moeder kreeg het advies maar te denken dat ze nooit zwanger was geweest… Erg hard allemaal. En misschien vind je dit schokkend, maar ik vertel graag vanuit de waarheid zonder deze te verbloemen. Want ook dat was er niet voor Sarah; bloemen noch kransen. Sarah was weg en daarmee moest mijn moeder het stellen. Kous af.
Einde 1984 is mijn moeder opnieuw zwanger. Uitgerekend voor dezelfde tijd als het dochtertje dat ze nooit in haar armen heeft kunnen sluiten. Hoe angstig ze ook was, zo blij was ze ook dat ze een nieuwe kans kreeg een baby te kunnen verwelkomen, in leven en welzijn. De zwangerschap verliep niet zonder slag of stoot en de bloeddruk rees door de grote stress en uiteindelijk besluiten ze om 21 juni 1985 de baby geboren te laten worden. De baby groeide niet goed meer in de buik en het werd te gevaarlijk voor zwangerschapsvergiftiging wat nefast zou zijn voor beide partijen. 22/06/1985 om 5u50 zag een inieminie mensje het levenslicht, een meisje, beetje prematuur, maar in goede gezondheid. Een beetje licht, maar groot genoeg om bij moeder te blijven. En terwijl moeder in het ziekenhuis op haar roze wolk zit, is het vaders plicht de dochter te gaan aangeven en de naam officieel te laten maken. En als vader moeder komt halen en ze vol trots vraagt welke naam hij de dochter gegeven heeft, zegt deze tot haar grote verschrikking “Sarah”.
En zo kwam ik aan de foute naam. Als kind kon ik nooit goed duiden wat ik voelde en ervoer als ik mijn naam uitsprak, maar vandaag de dag kan ik beter vatten dat het voelde alsof ik uit mezelf trad. Dat ik iets zei wat helemaal niet klopte, iets waar energetisch erg veel op zat. En ik heb mezelf nooit Sarah gevoeld, mezelf er nooit mee vereenzelvigd. Het klopte gewoon niet. Maar ik legde het naast me neer, leefde ermee en ging ermee om. Want dat was mijn naam, toch? Daarmee moest ik het dan maar doen… Ook al ontdekte ik de geschiedenis van de naam en kon ik beter begrijpen waarom het niet kloppend voelde, toch deed ik er verder weinig mee.
Tot in 2015 wanneer ik hulp zocht voor Soewe bij een kinesiologe die FKC toepast. Super boeiend allemaal, maar daar gaat deze blog niet over 😉 In elk geval begon mijn verhaal bij haar voor Soewe, maar al snel voelde ik de drang om voor mezelf ook afspraken vast te leggen. En zonder aanleiding kwam de naam als vanzelf naar boven en werd erop gewerkt met de Gidsen. Er werd energetisch het één en ander aangepakt en het stond me vrij deze naam te dragen. Na ook het loslaten van het schuldgevoel ten opzichte van mijn zusje welteverstaan. Dus weer gingen er jaren voorbij waarbij ik door het leven ging als Sarah. Nog steeds niet vanuit volle overtuiging, maar vooral omdat dat was wat je deed met je naam. Je behield die toch gewoon als je die had gekregen?
Daar kwam eind 2021 verandering in… Ik zag het grote plaatje even niet meer en besloot naar een coach te gaan. Tijdens de tweede sessie al kwam heel het naamverhaal alweer naar boven. En zij sprak de simpele woorden: “Verander je naam dan”. Wauw, maar echt? Kan het zo simpel zijn? In mijn hoofd was het zo simpel nog niet, want ik schoot heel snel naar de reactie “Wat gaan anderen daarvan denken/vinden?”. Achteraf bekeken een heel foute, maar ook menselijke reactie. Tenslotte gaat heel dit verhaal niet om de anderen, maar net om mezelf, over mijn eigen authentieke leven en Zijn en daarvoor de verantwoordelijkheid op te nemen. En de woorden van de coach bleven zinderen, ze lieten me niet meer los. En het was begin februari 2022 dat ik besloot het groots aan te pakken! Ik diende het verzoek in bij de dienst Naamveranderingen om mijn familienaam te laten wijzigen (dat is nog een ander verhaal ;)) en checkte hoe het allemaal werkte om mijn voornaam te laten wijzigen. Bijgevolg had ik de week erna al een afspraak op de dienst burgerzaken van het gemeentehuis. En als deze lieve dame me niet even had gecontacteerd om te melden dat ik beter kon wachten tot ook de familienaam goedgekeurd werd zodat ik alles maar 1 keer moest doen, dan had mijn voornaam al veranderd geweest.
MAAR niets gebeurt zonder reden…
Fast forward naar 1 december 2022. Intussen zijn de meeste mensen op de hoogte van mijn naamsverandering en is iedereen er al wel aan gewend geraakt. Mensen die me niet kennen, kennen me enkel als Michelle. En 95% van degenen die me wel al kenden, zien me daadwerkelijk meer als Michelle dan als Sarah. Ik word langs alle kanten bevestigd en bekrachtigd in mijn beslissing. Niet dat dat per se nodig was om ermee door te zetten, maar het is wel een fijn gegeven… Ik wacht nog enkel op de goedkeuring van de familienaam om alles officieel te maken, maar alle officieuze zaken behartig ik al als Michelle Donkers en voor mij is het al realiteit. Dacht ik. Want op 1/12/2022 heb ik een verankeringsceremonie bij mijn Reiki Master. En ik voelde al wel enige tijd bepaalde energie aan me trekken en de afgelopen tijd kwam het steeds vaker in me op dat mijn voornaam nog officieel veranderd moet worden en ik in principe zelfs nog kan kiezen! Mijn moeder wilde me Michelle heten en ik voel dat dat ook volledig klopt met wie ik ben. Maar is dat ook nog wie ik vandaag ben? Is deze naam compleet zo? Is Michelle Donkers allesomvattend voor me? Bijzonder om door dit proces te gaan en dan tijdens de verankeringssessie daarin verder te mogen gaan zakken en verbinden. Connecten met mezelf in mijn meest pure vorm van Zijn. En zo deden we een geleide meditatie, die weg heeft van hypnose, waarbij ik mocht afdalen, of beter gezegd opstijgen, naar de essentie van mijn bestaan… En wat kwam er daar weer tevoorschijn?
Een nieuwe naam! Jawel! Geen volledige nieuwe identiteit, maar wel een aanvullende. Eentje die het compleet maakt. Die de puzzel nog meer in elkaar doet vallen en die grensoverschrijdend werkt. Die samenbrengt wat zowel Sarah als Michelle al in dit leven hebben gebracht. Op 1 december 2022 omstreeks 14u werd Sterre geboren. Sterre Michelle om het compleet te maken. Het voelt als mijn Engelennaam, mijn Engelenidentiteit. Sterre bekrachtigt me in mijn puurste kern. Sterre brengt me nog dichter bij mijn authentieke Zijn en leven. Sterre bekrachtigt Michelle en ontfermt zich over Sarah. Het voelt compleet nu. En bij deze voel ik tot in de kern van mijn bestaan dat mijn volledige naam Sterre Michelle Donkers zal zijn. Aangenaam kennismaken.
De quote bovenaan deze blogpost maakt dit verhaal wat mij betreft nog extra krachtig. Want door de naam Sterre voel ik des te meer hoe ook ik besta uit sterrenstof. Hoe ook ik een stukje ben van het Goddelijke en de Eenheid. En dat het van belang is deze naam te dragen op Aards niveau om hier te kunnen uitdragen waarvoor ik in dit leven gekomen ben. Om mezelf als De Vrouwendoula extra in mijn kracht te kunnen gaan staan met deze naam. Met de naam die omvat wat ik voel, omvat wat ik te doen heb. Ik breng veel liefde en sterrenstof op de Aarde, vanuit mijn zielsmissie als De Vrouwendoula. En je zou kunnen zeggen “What’s in a name?” en dan antwoord ik daar volmondig op: “A lot!”
Wat naast mijn persoonlijke verhaal nog het belang is van de juiste naam te dragen, licht ik graag toe in een andere blogpost. Bij deze wilde ik vooral mijn eigen verhaal met je delen en het belang van de juiste naam voor mezelf duidelijk stellen. Tenslotte is een naam echt wel meer dan enkel hoe je jezelf noemt, maar draait het ook volledig om identiteit, de energie en is het een krachtige tool om jezelf in de wereld te zetten. Dat kan gaan van je voornaam, je familienaam, maar ook je professionele naam, de naam van je bedrijf. Ook daarin mocht ik een traject afleggen en heb ik nu het gevoel dat de cirkel rond is. Zowel op persoonlijk als op professioneel vlak. Ik ben Sterre Michelle en ik ben De Vrouwendoula.
