“Enlightenment is when a wave realizes it is the ocean” – Thich Nhat Hanh
Ik ben zo het typische voorbeeld van een vrouw die jarenlang tegen haar eigen natuur geleefd heeft, tegen haar ware kern. Verstopt achter allerlei overtuigingen en illusies. Want ja, spiritueel zijn is te zweverig. We leven hier en moeten het doen zoals de maatschappij het van ons verlangt. Hoe krijg je het toch gecombineerd om je brood te verdienen en spiritueel te zijn? Je mag toch helemaal geen geld verdienen met spiritueel werk. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
En ja, hoor, ik kreeg dan ook een eerste burn-out en zocht toen al wat meer mijn spirituele kant op. Ging graven en ontdekken. Deed verschillende soorten sessies en vroeg hulp aan de Gidsen. Hierbij was de boodschap telkens ongeveer dezelfde: “je zit niet op je pad”. Lekker vaag. Toch?
Dus na jaren van innerlijk werk, het ontdekken van patronen in mezelf, het krijgen van 2 kinderen tijdens deze burn-out was ik op een gegeven moment toch wel klaar om terug aan de slag te gaan. En hoe hard ik ook had geroepen dat ik helemaal niet terug als administratief bediende wilde gaan werken, was dat het enige wat ik kende. Dat was veilig. Dat was bekend. Dus ja, dat was wat ik deed. En het duurde net geen 3 jaar voor ik weer een slag van de hamer kreeg. En eerst heb ik ertegen gevochten, mezelf verzet. Ik had het al eens meegemaakt. Ik was gewapend. Of hoe je jezelf weer vol overtuigingen doet geloven dat het voor jou anders is. Dat je alle processen al hebt meegemaakt en het je niet nog een keer zal overkomen.
Maar toch was het weer zover. Mijn operatie (hysterectomie) was de genadeslag die me lam legde, waardoor de burn-out helemaal tevoorschijn kwam en ik geen kracht meer had om ertegen te vechten. Er was geen reserve meer, geen kans om even op te laden en weer door te gaan. Mijn fysieke lichaam lag in een deuk en ik ging het omarmen. Ik zag de patronen en zag van waar het kwam. Ik zag het geschenk. En ik ging ermee aan de slag.
En zelfs nog voor dit inzicht, nog voor de operatie, wist ik dat het op de loer lag. Ik wist het wel. Maar deed er eerder weinig mee. Het begon toen ik in alle drukte een gratis coachingcall kreeg aangeboden, waarbij we 2 uur lang via videobellen in gesprek gingen. Mijn kinderen liepen rond, ik zette ze in bad, ik zorgde voor hen en voelde mezelf druk omdat ik wel andere dingen te doen had dan deze call. Maar deze call zette alles op zijn kop. Ik kreeg 1 belangrijke vraag die alles voor me in gang heeft gezet. 1 vraag die bleef hangen. 1 vraag die me bracht tot waar ik vandaag ben. En die vraag was: “Leef je je meest authentieke leven?” en het enige wat ik kon antwoorden, was “nee”. Beetje stamelend kwam het eruit. Beschaamd. Getroffen.
Ik besefte toen dat ik nog niet klaar was voor een traject bij deze coach. Er zat nog onverwerkt verdriet en daarom besloot ik in eerste instantie aan te kloppen bij een positiviteits- en rouwcoach. Die bracht me heldere inzichten en het verdriet vond zijn weg naar buiten. Al bij de eerste afspraak, zelfs nog voor de operatie, zei ze me dat ik eigenlijk thuis moest blijven. Dat ik al op was. Dat was toch wel even schrikken, want ik dacht dat ik er nog tijdig bij was. Herkenbaar? 😉
In elk geval ging er veel bewegen. En al wist ik ook al voor de effectieve hysterectomie dat deze operatie voor mij een ware transformatie zou betekenen, had ik nooit verwacht dat het zo’n grote impact zou hebben. Nog voor ik effectief kon omarmen dat ik een burn-out had die extra getriggerd werd door de zware medische ingreep voelde ik al heel fel dat ik anders wilde leven. Dat het leven voor mij veel rustiger mocht, met meer tijd voor mijn kinderen, voor mezelf. Ik zat vast in een gouden kooi met een job met veel vrijheid en een ontzettend lieve werkgever. Maar dit was vooral wat er van mij verlangd werd. Niet wat ik echt wilde doen.
Dus deze burn-out bracht me bij wat ik bij te dragen had in de maatschappij. Hoe ik mezelf ook “anders” in onze samenleving kon zetten. Waar de eerste vooral ging om innerlijk werk, beschermingsmechanismen zien en aanpassen, ging het deze keer een extra laag dieper. Nog meer zelfinzicht, nog meer schaduwwerk en vooral: wat wil ik echt? Wanneer leef ik authentiek? Wat is mijn authentieke vorm van Zijn?
Het was een woelige, maar erg mooie periode. De wereld lag helemaal voor me open en ik voelde dat ik elke kant op kon zolang deze maar dicht bij mijn kern lag. En zo proefde ik van verschillende cursussen, kreeg ik vaak te horen dat ik met veel te veel bezig was terwijl ik aan het herstellen was, en verslond boeken. Heerlijk! En dit droeg allemaal bij tot zoveel meer zelfkennis en diepgang. Kennis in het algemeen en leren voelen wat bij mij past. Ik stelde mezelf volledig open voor het spirituele en herontdekte mijn eigen sterktes en zwaktes hierin. Ik leerde ontzettend veel bij over overtuigingen en beschermingsmechanismes en hoe je alles zelf kan bepalen, resetten en veranderen. Al die tijd met verschillende gidsen op mijn pad en mijn coach. En zo ontdekte ik steeds meer en duidelijker dat het Universum plannen voor me had en ik het allemaal zelf niet te fel moest gaan maken. Dat ik op mijn pad kreeg wat bij me hoort en er gewoon “ja” op kon zeggen als ik het voelde in mijn diepste kern. En zo gooide ik heel mijn leven om. Maakten de kleine cursussen en zelfstudieboeken plaats voor grotere trajecten en werd De Vrouwendoula geboren. Steeds in volle groei en evolutie, maar altijd dicht bij mijn ware en authentieke kern.
Een burn-out is een waar geschenk, als je het maar wil zien. Als je ervoor open wil staan. Als je de moed en kracht hebt om de handdoek in de ring te gooien en je hele leven van een ander perspectief te bekijken. Het vraagt wat van je, maar je kan ook pas “genezen” en er sterker uitkomen als je aan jezelf durft en kan toegeven dat je al die tijd fout bezig was. Daar zit vaak nog een belangrijke instinker; durven toegeven aan jezelf dat je niet goed bezig was, dat het zo niet gaat, dat je zogezegd niet sterk genoeg bent, dat je zwak bent. Wel, dat zijn stuk voor stuk overtuigingen. Het zijn vaak net degenen die te lang sterk zijn gebleven, die te lang hun hoofd boven water probeerden te houden, de mensen die voor iedereen goed willen doen en zichzelf daarbij wegcijferen, die te fel aan de waarden en normen van hun omgeving en de maatschappij willen voldoen tegen zichzelf in, die een burn-out krijgen. Dit heeft niets te maken met zwak zijn. Dit heeft alles te maken met conditionering, grenzen stellen en de eeuwige druk te willen pleasen.
Voor je dit alles inziet en jezelf hieraan overgeeft, ben je met lapwerk bezig. En believe me, been there done that. Al was ik tijdens de eerste burn-out wel 6 jaar out, ik deed in deze periode nog niet voldoende diepgaand werk. Zeker niet in functie van hoe mezelf in de maatschappij zetten. Want het eerste wat ik deed, was compleet hervallen in oude patronen zoals voor de werkgever zo goed mogelijk te willen doen, alles direct te kunnen, te gaan en gaan tot ik er bij neerviel, alles op te lossen, alle ballen in de lucht willen houden enzovoort. En waar was de aandacht voor mezelf? Waar was de tijd en ruimte voor mijn Zijn?
En ik zeg niet dat ik nu dan alle wijsheid in pacht heb, want groeien en evolueren doe je je hele leven lang. Maar ik heb de patronen ontdekt, ik heb ze gezien. Ik zeg niet langer dat het aan de werkgever(s) lag, maar ik besef dat ik alles mezelf aan heb gedaan. En dat is een zeer krachtige basis om op verder te bouwen. Want tenslotte hebben we alles zelf in handen. We dragen zelf alle verantwoordelijkheid voor ons leven. Wat ons ook overkomt, het is hoe je ermee omgaat en wat je ermee doet. En zo ken ik een aantal zeer krachtige voorbeelden van mensen die werkelijk gruwelijke zaken hebben meegemaakt en daar iets bijzonder moois mee gedaan hebben. Ook zij zien hun pad hierin, zij maken hier hun missie van. En mede door mijn eigen verhaal is het mijn missie om elke vrouw te leren leven vanuit haar ware kern. Dat is wat mijn burn-outs me brachten. En daar ben ik mijn lichaam ontzettend dankbaar voor!
